"İSLÂM GARİP BAŞLADI…” HADİSİNE ORİJİNAL BİR BAKIŞ AÇISI GETİREN MEHMET FEYZÎ EFENDİ’NİN PEYGAMBERLİK ve SÜNNET ANLAYIŞI"

“İslâm garip olarak başlamıştır, başladığı gibi tekrar garipliğe dönecektir; gariplere ne mutlu!” şeklinde nakledilen ve muteber hadis kaynaklarında oldukça yaygın olarak yer alan hadis, genellikle hep olumsuz bir algı bırakmış ve İslâm dininin gittikçe zayıflayıp, kıyamete yakın garip bir hale dönüşeceği, başladığı gibi zayıf bir halde sona ereceği şeklinde anlaşılmıştır. Ne var ki, hadis metninin sonunun “Gariplere ne mutlu!” şeklinde bitiyor olması, ortada üzülmeyi gerektirecek bir durum olmadığını ifade etmektedir. İşte Mehmet Feyzî Efendi de bu hadis hakkında oldukça olumlu bir bakış açısı geliştirmiş ve bundan müsbet bir anlam çıkarmıştır. Buna göre, hadis metninde yer alan “garip”; "benzerleri arasında eşsiz (adîmü’n-nazîr)" anlamına gelmektedir ve bu da İslâm’ın tıpkı başladığı gibi eşsiz ve benzersiz olarak sona ereceğini ifade etmektedir. Bu çalışmamız, “Kur’ân’ın, ehâdîs-i Nebeviyye’nin ve ulemânın irşâdından başka çâre yoktur.” diyen ve hayatı boyunca Kur’ân ve Sünnet’e bağlı bir hayat süren Mehmet Feyzî Efendi’nin Peygamber ve Sünnet anlayışını da ortaya koymak suretiyle onun bu konulardaki kendine has bakış açısını tespit etmeyi amaçlamaktadır. Yazının devamı

• "Satırlardan Tablolara Akseden Resimler: Hilye Rivayetleri..." Prof. Dr. Bekir TATLI

"Hz. Peygamber’in (s.a.) daha çok beşerî yönünü ilgilendiren ve bedenî/fizikî özelliklerinden bahseden rivayetler genel olarak şemâil diye isimlendirilmiş ve bunlar öteden beri hilye adı verilen metinler halinde tablolaştırılarak nadide sanat eserlerine dönüştürülmüştür. Hz. Peygamber’in hayatta olduğu dönem içerisinde sahabe-i kiram, küçüğüyle büyüğüyle ve imkânları ölçüsünde Rasûlullah (s.a.) ile görüşme ve konuşma imkânına sahiptiler. Bu anlamda onlardan her biri çeşitli zamanlarda onunla bir araya gelmişler ve onun gerek “kâliyle” gerekse “lisan-ı hâliyle” yapmış olduğu sohbetlerden istifade etme imkânı elde etmişlerdir. Zaten Hz. Peygamber de onların gözlerine ve gönüllerine hitap eden bir lider konumundaydı. Rasûlullah’ı hem fizîken görmek hem de onun anlattıklarından istifade etmek isteyenler fırsatını düşürdükçe onun yanına gelirler ve manevî açlıklarını giderirlerdi. Bu esnada onlardan herhangi birinin Rasûlullah’ın fizikî ve bedenî özelliklerini yani şemâilini birbirlerine anlatmalarına pek de ihtiyaç yoktu; zira sahabeden herkes bir şekilde Rasûlullah’ı zaten gözleriyle görüyorlar ve onun bedenî ve fizikî hallerini müşahede ediyorlardı. Bu tür bir ihtiyaç belki uzak mesafelerde ikamet eden ve Hz. Peygamber’i sürekli görme şeref ve imkânından mahrum sahâbîler veya onların aile fertleri için söz konusu olabilirdi ancak her hâlükârda -teorik planda da olsa- onların bile içinde bulundukları şartları zorlayarak Hz. Peygamber’in yanına gelme imkân veya ihtimalleri vardı. Buna karşılık Rasûlullah (s.a.) vefat edip de sahabe-i kiramın arasından bedenen ayrıldığında bu imkân ve ihtimal bütünüyle ortadan kalkmış oldu." Devamı

“Türk-İslâm Davasının Büyük Mütefekkiri Mehmet Feyzî Efendi (ö. 1989) ve Türk Dünyasına Birlik Reçetesi: İslâmiyet Ruhumuz, Türklük Bedenimizdir.”

"...Mehmet Feyzi Efendi’de dînî ve millî kimlik birleşmiş, adeta ayrılmaz bir bütün teşkil etmiştir. Onun bu kimliğinin tabii bir neticesi olarak kendisi, Türk ve İslâm dünyasının problemlerine de bir bütün halinde bakmış; dinî ve millî değerlerin birlikte yaşatılması gerektiğini hayatı boyunca ısrarla dile getirmiştir. Onun tespitlerine göre “mefâhir-i dîniyye, mefâhir-i milliyye ve sadâkat-i vataniyye” denilen üç değere birden sahip çıkılması gerekmektedir. Yani dinî değerlere, millî değerlere ve vatana birlikte sahip çıkarak, bu üçlünün ayrılmasına aslâ müsaade edilmemelidir.Çünkü bu üçü bir arada oldukça onulmayacak, tedavi edilmeyecek hiçbir yara ve hastalık yoktur. Bu demektir ki, bugün karşı karşıya kaldığımız problemlerin ana sebebi, “üçlü sac ayağı” diyebileceğimiz “din, milliyet ve vatan” ile ilgili konularda gösterdiğimiz zaaf ile bunların parçalanması ve adeta birbirlerine düşman gibi gösterilmesidir..." Devamı