“...Tıpkı bunlar gibi, cemiyette itibar görmek isteyen ve tutulmak isteyen her müessese, sosyal yapı içinde milletin kendinden beklediği fonksiyonları milli ve muasır ihtiyaçlara göre başarmak zorundadır. Aksi halde, zorla, propaganda ile yalanla, dolanla hiç kimse, hiçbir müessese itibar kazanamaz. Çarçabuk balonları söner, gider.” (I, 118)

“Cemiyetin yapısından ve işleyişinden habersiz pek çok «aydına» rastlamışsınızdır. Anadolu’daki üfürükçülerden, kocakarı ilâçlarından, cahil ebelerden, tefecilerden, ağalardan şikâyet ederlerken belki haklıdırlar ve fakat hâl çaresi olarak cezadan, sürgünden, ö̈ldürmekten, hapsetmekten söz ediyorlar. Biz diyoruz ki, Anadolu’ya psikiyatrist göndermedikçe üfürükçüyü, eczane veya ecza dolabını göndermedikçe kocakarı ilaçlarını, diplomalı ebeler göndermedikçe, cahil ebeleri sömürücü olmayan kredi müessesesini götürmedikçe tefeciyi, âdil ve müşfik devlet otoritesini götürmedikçe ağa ve eşrafı, İslâmiyet’i dış ve iç nizamı ile öğrenip yaşayan görevliyi gönder- medikçe ham ve kaba yobazı, yahut «sapık tarikat» istismarcılarını yok edemezsiniz. Hele, birer «devrimbaz» gibi, sahtelerini bahane ederek millî ve mukaddes değerlere, bin yılların tecrübe birikimi durumunda olan millî töreye saldırmaya kalkarsanız, ülkeye hizmet değil felaket getirmiş olursunuz. Maalesef, yanlış bir maarif politikası, iki yüzyıldan beri bu gafletin içindedir. Türk milletini yalnızlığa terk edip sonra oturup onun çaresizliği ile alay etmeye ve onu hor görmeye kalkan «yabancılaşmış aydından» illallah! Tü̈rk milleti, kendini canından daha aziz bilen Türk - İ̇slâm ülkücülerine muhtaçtır.” (I, 119-120)

“Bu sebepten «millî devlet», kendi mensuplarını «sahipsizlik duygusuna» düşürmemek zorundadır. Bütün kadro ve teşkilatı ile mazlumun, mağdurun, haksızlığa uğrayanın, ekonomik, sosyal tehlikelere maruz kalan kimselerin, hasta ve kimsesizlerin yaralarına merhem olmalı, tam bir «devlet baba» sorumluluğu ile kendini, «Dicle kenarında, otlarken kaybolan keçisine ağlayan fakirin» koruyucusu saymalıdır. Bütün dilim ve tabakaları ile milletini bağrına basmayan, milletini tam bir aşk ve romantizmle sevmeyen kadrolar «devlet idaresine» talip olmasınlar... Çünkü onlar, yalnız insanlarda «sahipsizlik duygusu» uyandırmakla kalmazlar, yabancı devletlerin ve düşman teşkilatların, millete «sahip çıkma iştihasını» kabartırlar. Hizmet makamları, tatlı ve aziz canları iç̧in rahatlık ve refah arayanlara değil, o makamları, «din ü devlete, mülk ü millete» hizmet için «ateşten gömlek» gibi giyen «alperenlere» verilmelidir. Koltuk düşkünü, kendini satmaya hazır menfaat kadroları iş başına gelirse ne olur? Ü̈lke ve millet sahipsiz kalır, mazlumlar, mağdurlar, muzdaripler çoğalır, anarşi baş gösterir, «sahte sahipler» piyasayı doldurur, «düşman kuvvetler» sahiplik iddiası ile meydana çıkar. Sahipsizlik duygusuna kapılmış mazlum ve mağdurlar «ihkak-ı hak» için dağlara çekilir ve Köroğlu’nun şu kıtasındaki gibi seslenir: «Hemen Mevlâ ile sana dayandım; Arkam sensin, kal’am sensin dağlar... Hey! Senden başka yoktur kolum, kanadım; Arkam sensin, kal’am sensin dağlar, hey!» Türk-İslâm ülküsü; bütün Türk milletini, müşfik, âdil, merhametli ve otoriter bir «baba» gibi bağrına basan «Millî devlet» şuuruna bağlıdır ve bunun gerçekleşmesi için savaşan kadroların yetişmesini ister.” (I, 120-121)

“Orijinal bir şahsiyetin doğması için, gelişme dönemlerinde, genç nesillere müspet ve yüce şahsiyetler örnek olarak gösterilmeli veya anlatılmalıdır. Psikolojik bir zaruret olarak çocuklar ve gençler, «kendilerine örnek olacak şahsiyetler» ararlar. Siz, onlara gerekli örnekleri vermezseniz, onlar, isteseler de, istemeseler de kendilerine «örnek kişiler» bulacaklardır. Hayran oldukları ve kendilerine örnek seçtikleri «bu tipler» çok tehlikeli ve menfi kişiler veya zümreler de olabilir. Bu açıdan bakılınca, genç nesiller, bu konuda büyüklerinin yardımlarına gerçekten muhtaç bulunuyorlar. Bu sebepten okullarımızda ve evlerimizde, genç nesillere, Türk ve İslâm tarihinin kahramanları ve her konuda başarılı olmuş kişileri, mutlaka «örnek» olarak gösterilmelidir. Kendi tarihinin ve kültürünün kahramanlarından ve temsilcilerinden mahrum bırakılan nesiller yalnız menfî tiplerin hayranı olmak tehlikesi ile karşılaşmazlar, yabancı ve emperyalist ülkelerin propaganda ve telkinlerine kapılarak iğrenç, kızıl ve kara emperyalizmin kanlı diktatörlerine hayran kılınabilirler.” (I, 122-123)

“Türk-İslâm ülküsü hem şahsiyetçi ve hem de milliyetçi karakterde bir harekettir. Yani hem hürriyetin değerini takdir eder hem de şahsiyetlerin millî kültür ve medeniyete yabancılaşmasını önler. Hürriyet içinde, güçlü şahsiyetlerin doğmasını isterken, milletin dağılıp yok olmasını anarşiye düşmesini isteyenlere fırsat vermez. Türk-İslâm ülkücüsü için «ferdin şahsiyeti» kadar, «milletin şahsiyeti» de önemlidir. Grubun çözülmesine varan bir «ferdiyetçiliğin» ve şahsiyetleri boğan ve sürüleştiren bir «aşırı toplumculuğun» tehlikeleri ortadadır. İnsan, hiçbir zaman, tek başına yaşayan vahşi ve egoist bir canavar ve kovan içinde eriyen bir «amele arı» olmamıştır ve olmamalıdır.” (I, 123)